Od najmłodszych lat trenują taniec towarzyski, który stał się ich pasją. Rozwijając swoje umiejętności przez wiele lat, obecnie Amelia i Kamil posiadają najwyższą z możliwych krajowych klas tanecznych, klasę A w dwóch stylach - tańcach standardowych i tańcach latynoamerykańskich. Obecnie Amelia i Kamil walczą o najwyższą międzynarodową klasę sportową S.
Polub i obserwuj nasze media społecznościowe...
Taniec towarzyski
Taniec towarzyski dzieli się na tańce turniejowe: standardowe,
latynoamerykańskie, a także tańce użytkowe. Każdy taniec towarzyski
różni się od siebie charakterystyką, genezą powstania oraz
przeznaczeniem.
Tańce standardowe
Walc angielski jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Na początku
pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna się akcja
unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec
trzeciego opada. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez
pary jako pierwszy z tańców standardowych.
Tango – taniec towarzyski pochodzący z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Tango jest także rodzajem muzyki. Obecnie istnieje wiele form tanga, zarówno muzycznych jak i tańca – tango argentyńskie (i jego odmiany tango vals, tango nuevo, milonga), tango amerykańskie, tango warszawskie, tango fińskie, tango międzynarodowe.
Walc wiedeński jest najstarszym turniejowym tańcem standardowym. Mimo iż istnieją tańce standardowe o bardziej dostojnych ruchach, jak np. fokstrot,
to taniec ten na pewno można zaliczyć do najbardziej eleganckich tańców
turniejowych. Tańczy się go do muzyki, najczęściej instrumentalnej, w
metrum na trzy czwarte. W muzyce silnie akcentowane jest uderzenie "na
raz". Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne.
Fokstrot, foxtrot – amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy ok. 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie. Słowo „foxtrot” oznacza krok lisa – pochodzi od nazwiska aktora Harry'egoFoxa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące. Foxtrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany „najtrudniejszym spacerem świata”.
Quickstep należy do grupy tańców swingowych, jednak ze względu na
szybkie tempo akcja swingowa jest mniej wyraźna niż w fokstrocie. (Akcja
swingowa to przyspieszenia i zwolnienia ruchu podobne do wykonywanych
przez huśtawkę, czyli swing po angielsku, będącej odpowiednio na dole i na górze).
Tańce latynoamerykańskie
Samba – taniec brazylijski. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca „w kółko” afrykańskich ludów Bantu, ponieważ samba turniejowa tańczona jest „po kole”. Obecnie także jeden z tańców towarzyskich, wchodzący w zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cza-czy, paso-doble i jive'a.
Cha-cha opiera się na kroku chasse, czyli kroku w formacie odstaw-dostaw-odstaw. Chasse wykonywane do tyłu nosi nazwę back lock (odstaw-skrzyżuj-odstaw), natomiast w przód lock step
(format taki sam jak w krokach do tyłu). Aby cha-cha wyglądała
efektownie, należy zwrócić uwagę na przeprostowywanie kolan oraz ogólną
moc nóg, co ma również wpływ na ruch innych partii ciała, np. bioder.
Rumba jest nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich.
Rumba ma metrum 4/4. Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny,
szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w innych tańcach
latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub zamknięte
(obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami
stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach przeprostowanych.
Paso doble – hiszpański taniec w metrum 2/4. Tematycznie taniec ten przypomina walki na arenie torreadorów z bykami, tzw. corridę. Partner występuje w roli toreadora (hiszp. torero), a partnerka odgrywa rolę płachty i byka.
Jive - Kroki wykonuje się, dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet (jakby
chciało dynamicznie rozgniatać uciekające pluskwy). Typowe tempo jive'a
to 42-44 takty na minutę, w kroku podstawowym występuje synkopowany
rytm (raz-dwa, raz-e-dwa, raz-e-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W
bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje
rytmiczne. Charakterystycznymi cechami jive'a są szybkie kopnięcia
("kicki") oraz elastyczne akcje jazzowe
z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe
przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc
jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako
ostatni z pięciu tańców latynoamerykańskich.
